ช่องโหว่ในการรักษาพุทธศาสนา ที่ยังไม่มีใครมาเติม

ตั้งแต่ก่อนพระศาสดาจะปรินิพพาน .. ก็มีพระเถระผู้ใหญ่หลายท่าน
เป็นห่วงว่าพระพุทธศาสนาจะสูญสิ้นหลังจากพระศาสดาจากไป
เพราะมีตัวอย่างจากศาสนาเชน ให้เห็น
.. พระสารีบุตร(นิพพานก่อนพระพุทธเจ้า) ก็มีปรารถไว้ว่าควรที่จะรวบรวมคำสอนไว้ ..
และต่อๆ มา ก็มีการทำสังคายนานำโดยพระมหากัสสปะ และก็ต่อๆ มาก็อย่างที่ทราบกัน มาสมัยยุคพระเจ้าอโศก ก็มีการส่งทูตมาเผยแพร่ยังดินแดนไทยในปัจจุบันนี้

ส่วนที่อินเดียซึ่งเป็นต้นกำเนิดแรกๆนั้น ก็ถูกแทนที่ด้วยศาสนาอื่นไปแล้ว

บรรพกษัตริย์ไทย ก็ได้วางรากฐานว่า พุทธศาสนาคู่กษัตริย์ ซึ่งก็ถูกต้องที่สุด
ไม่เช่นนั้นก็จะเหมือนแบบอินเดียอย่างแน่แท้

แต่ประเด็นที่ผมอยากชี้ก็คือ มันมีจุดอ่อนอยู่จุดหนึ่ง .. คือ ผู้รักษาจะต้องเข้มแข็ง
เพราะว่าพระพุทธศาสนาสำหรับผู้ยังเป็นเสขะ คือ ยังต้องปฏิบัติอยู่ หรือ ยังไม่บรรลุ
ก็ต้องทิ้งทางโลก ดังนั้น จะให้มาช่วยทางโลกก็ไม่ได้ หรือ จะมีวิชามาช่วยทางโลกก็ไม่ได้

ที่นี่ คนที่รักษาซึ่งเป็นฆราวาสนั้นก็ต้องเก่งพอควร ในการโอบอุ้ม .. พระศาสนาและพระเสขะทั้งหลาย

... จุดอ่อนก็คือ ถ้าฆราวาสที่รักษาไม่เข้มแข็งพอ ... จะเกิดอะไรขึ้น? นี้ล่ะ ประเด็น

และอะไรทำให้ ฆราวาสที่รักษา .. มีความเข้มแข็งและเก่งขึ้น คืออะไร ?
ตรงนี้คือช่องโหว่ที่ยังไม่มีใครมาเติม

 

อย่าลืมว่า ..
.. หลวงปู่มั่น .. มีบารมีแก้กล้า เพราะบำเพ็ญปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้ามาก่อน
.. หลวงตามหาบัว .. มีบารมีมาก ก็เคยบำเพ็ญปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้ามาก่อน
.. หลวงปู่ขาว .. บำเพ็ญมาตั้งแต่พระพุทธเจ้าปทุมุตระ
.. หลวงปู่แหวน .. บำเพ็ญมาตั้งแต่พระพุทธเจ้าองค์ก่อนๆ โน้นเหมือนกัน
.. หลวงพ่อลี .. มีบารมีแก้กล้า ก็บำเพ็ญพระปัจเจกพุทธเจ้ามาก่อน

สรุปให้ว่า .. พระที่จะโอบอุ้มทางโลกที่มีบารมีมากนั้น ส่วนมากบำเพ็ญบารมีมากอยู่ก่อนแล้ว

 

แม้ท่านทั้งหลายเหล่านี้จะเข้าพระนิพพานไปแล้ว .. แต่จริงๆ ก็ยังไม่สิ้นหวังนะ

เพราะยังมี ราชาแห่งพระอรหันต์ที่ได้อธิษฐานดำรงธาตุขันธ์ด้วยฤทธิ์อยู่
ซึ่งคือ .. พระอุปคุต และ หลวงปู่เทพโลกอุดร (พระอุตตระเถระ)
ซึ่งพระอาจารย์หลายท่านบอกว่า ในยุคนี้ไม่มีท่านใดมีฤทธิ์เทียบเท่าอีกแล้ว

... ซึ่งหมายความว่า เรายังสามารถมีที่พึ่งเพื่อขอบารมีท่านมาช่วยทางโลกได้